Goodbye seems to be the hardest word...

Hi allemaal,

De tijd vliegt voorbij hier. Sneller dan wij bij kunnen houden met onze blog. We hebben de laatste dag in het ziekenhuis alweer achter ons liggen. Na nog wat keizersnedes, een stinkende peritonitis en een hele fotoshoot met onze favoriete artsen was het moment van afscheid nemen daar. Dat ging ook nog mis. We zouden 's ochtends bij de overdracht een woordje van afscheid moeten spreken, maar de directeur had zich een dag vergist. Uiteindelijk hebben we maar een hele lap tekst op het bord geschreven om ze te bedanken en wat we hebben geleerd. Doctor Sister Margareth werd nog opgebeld en is speciaal vanuit Town terug komen rennen zowat om afscheid van ons te nemen. Ze was verdrietig dat we al gingen. We hebben zoveel met elkaar opgetrokken, dagelijks, voor weken, de hele dag door. Dan net als je voor je gevoel echt gewend bent, is het tijd om te gaan. We hebben gegevens uitgewisseld en nog eens de armen om elkaar heen geslagen. Met een brok in de keel zijn we de poort door gesjokt. Dat viel echt nog niet mee.

De volgende dag gingen we naar Amuria, naar een school van een man die Evert en Nel al jaren kennen. Daar werden we hartelijk ontvangen waar de kindjes voor ons zongen en dansten. Er was zelfs voor ons gekookt. Ontzettend mooi om te zien. We zaten achterop de pick up truck in de volle zon en zijn beide verschrikkelijk verbrand. De omgeving doortrekken is dan wel weer al een hele belevenis op zich. Het koningshuis is er niets bij, want je zwaait naar alles wat aan de zijkant staat. 'Muzungu!' roepen ze en begin enthousiast te springen en te zwaaien.

Nadat we daar van bijgekomen waren, gingen we naar de dovenschool in Ngora. Daar hebben we met de Nursery en P1 (de kleinsten) kralenkettingen en armbandjes gemaakt. Het mooie ervan is toch wel dat de jongens net zo enthousiast mee doen. Zo leuk vinden ze het. Ze paraderen trots rond met een enorme (zelfgemaakte) roze kralenketting en voelen zich alsnog een hele vent. We hebben ook allebei ons eigen naamgebaar gekregen, zodat ze weten over wie ze het moeten hebben. Wat kun je die kindjes blij maken met weinig. Hartverwarmend.

Vanavond hebben we onze koffers ingepakt. Het is nog niet helemaal voorbij, maar het komt al aardig in zicht. Morgen reizen we naar Entebbe om donderdag door het westen te trekken voor een driedaagse Safari. Wanneer we terugkomen, moet de boel al wel klaarstaan voor ons vertrek van zondag. Laatste moment werk wordt niemand gelukkig van...
Het is moeilijk iets achter te laten waar je zoveel was en waar je misschien nooit meer terug zal keren, al hopen wij dat wel te doen op een dag.

Treur niet om wat er niet meer is, maar wees dankbaar voor hetgene dat er was. Soroti Regional Referral Hospital, bedankt voor de warme ontvangst en alles wat we geleerd hebben! Wij gaan op Safari!

Ajuus & houdoe!

Suus en Laura